Siostry Felicjanki Haiti

Po pierwszych tygodniach wakacji widzimy, że nie dajemy rady. Mamy już za dużo dzieci, by przyjmować je wszystkie razem. Postanowiłyśmy w niektóre dni dzielić je na dwie grupy: przed obiadem dziewczynki, po obiedzie – chłopcy.

Chłopcy są bardziej aktywni ruchowo, wszędzie ich pełno. Łatwiej za nimi nadążyć, kiedy nie ma dziewczynek.

Zauważyłam, że na Haiti dzieciństwo mają głównie chłopcy. Dziewczynki dużo szybciej stają się dorosłe. I nie chodzi tu o dojrzewanie biologiczne. Dziewczynki zwykle mają więcej obowiązków, muszą pracować, opiekować się rodzeństwem, często od wczesnych lat pracują na utrzymanie. Tu każda matka woli mieć syna: chłopcom na Haiti jest o wiele łatwiej. Najpierw są utrzymywani przez matki, potem przez kobiety. Dziewczynki najpierw najpierw opiekują się licznym rodzeństwem, potem same rodzą. Wiele matek zresztą daje dziewczynkom odczuć, że wolałyby synów. Dlatego my chcemy szczególniej zadbać o dzieciństwo dziewczynek. Wspieramy je, by wytrwały w szkole, a w czasie zabawy dbamy, by zawsze były jakieś specjalne zabawy „dziewczyńskie”.

W piątki dzieci przychodzą wieczorem. Jest film, popcorn i czekolada. Zahipnotyzowane filmem, trochę łatwiej towarzystwo ogarnąć 😉

Od kilku dni wakacje. U nas oznacza to zmianę porządku dnia. I więcej pracy. Normalnie dzień organizuje nam odrabianie lekcji. To w sposób naturalny dzieli dzieciaki na dwie grupy: przed- i popołudniową, według tego, na którą chodzą do szkoły. Łatwiej opanować i utrzymać porządek. W wakacje wszyscy przychodzą w jednym momencie. Mrowisko. W różnym wieku i o różnym poziomie odpowiedzialności, ruchliwości, czasem agresji, różnych potrzebach. Próbujemy więc organizować zabawę na wzór półkolonii: wyznaczyłyśmy odpowiedzialnych spośród młodzieży i przydzieliłyśmy im grupy z podziałem wg wieku. Jest czas gier zespołowych, czas na plac zabaw, czas posiłku. Zaczynamy rano, kończymy wczesnym popołudniem, bo o tej porze roku popołudnia są nie do zniesienia ze względu na temperaturę. Kiedyś nasze drzewka dadzą cień – tymczasem cały plac zalany jest słońcem. Zresztą dłużej nikt by chyba nie wytrzymał: to ponad setka dzieciaków. Kiedy dzieci wracają do siebie, zostają jeszcze młodzi – oni też potrzebują mieć trochę czasu razem i trochę rozrywki.

Późnym popołudniem w piątek ktoś pojawił się u bramy. To była Violet z trójką dzieci. To już jej druga wizyta u nas. Kiedyś przyszła prosić o pomoc – umówiłyśmy się, że przygotujemy coś dla jej rodziny. Wróciła dzisiaj. Potrzebuje wszystkiego. Dzieci – 7 miesięcy, 3 i 5 lat. Violet twierdzi, że miała męża, ale on umarł i tak została sama z dziećmi. Bez domu i możliwości pracy. Dałyśmy jej pieluchy, mleko dla dzici, a nawet lalkę dla najstarszej córki. Dziewczynka urodziła się z zajęczą wargą. Powierzchownie ktoś naprawił tę wadę, ale górna szczęka dalej nie wygląda normalnie, więc nie mówi tak, jak powinna.

Dałyśmy dzieciom trochę radości: nigdy wcześniej nie widziały placu zabaw. A karuzela choć na chwilę pozwala zapomnieć o trudnej codzienności…

A raczej: więcej korzeni. Zapuszczamy kolejne korzenie na tej ziemi. Coraz więcej osób jest zaangażowanych w tę misję – to także ich korzenie. Do tej refleksji nastroiły nas nowe drzewka, które pomógł nam wybrać Daniel – ogrodnik biskupa. Chcemy bardziej zacienić teren misji sióstr felicjanek, więc poprosiłyśmy o dosadzenie kilku drzewek palmowych.

W czwartek 20 czerwca świętowaliśmy uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa. Biskup poprowadził procesję ulicami Jacmel. Jeden z czterech ołtarzy przygotowywała nasza młodzież.