Siostry Felicjanki Haiti

– zorganizowała plac zabaw! To pierwszy plac zabaw w Jacmel. Dzieci nigdy czegoś takiego nie widziały. Zamówiłyśmy w Port-au-Prince, a zmontował go nam Eryk z przyjaciołmi, których przywiózł ze Stanów specjalnie w tym celu.

No i się zaczęło! Schodzą się dzieciaki chyba z całego miasta. A źe są wakacje – najchętniej siedziałyby u nas całą dobę. A my, z oczami dookoła głowy, próbujemy pilnować ich bezpieczeństwa…

Kiedy wieczorem odeślemy już dzieci, same się trochę bawimy 😉

Co dostałyśmy – rozdajemy…

Każdego dnia z rana kolejni potrzebujący… O tej porze szczególnie dużo jest matek z niemowlętami. Dzieci mają choroby skóry, problemy z oddychaniem. Najczęściej są odwodnione i niedożywione. Prócz pomocy lekarskiej, dostają od nas odżywki, pieluszki i ubranka. Matkami bardzo często są dziewczęta – dzieci jeszcze. Nie potrafią się opiekować swoimi dziećmi, nie mają żadnych źródeł utrzymania i żadnej pomocy ze strony ojców dzieci. Próbujemy je katechizować, uczyć szacunku dla samej siebie i odpowiedzialności. To, co robimy, to jednak tylko kropla w morzu potrzeb…

Kiedy byłam w Rzymie, jak zawsze odwiedziłam grób św. Feliksa z Kantalicjo – patrona naszego Zgromadzenia. Feliks był pobożnym bratem w zakonie kapucyńskim. Zajmował się żebraniem na utrzymanie swojego klasztoru. Wędrował po okolicy i prosił o pomoc, ponieważ jego bracia nie przyjmowali żadnych opłat za swoje posługi – żyli z Bożej Opatrzności i tego, co ludzie im dali. Często z tego, co otrzymywał, Feliks dzielił się z ubogimi. Szczególnie kochały go dzieci. Zawsze otaczała go gromadka. Rozdawał im, co miał i opowiadał o Chrystusie. Dziś wokół jego grobu gromadzą się nie tylko bracia kapucyni i siostry felicjanki, ale też wielu mieszkańców Rzymu i innych pielgrzymów. Przy jego grobie można otrzymać olej, którym błogosławi się dzieci. Ten właśnie olej św. Feliksa przywiozłam naszym podopiecznym. Opowiedziałyśmy im o św. Feliksie i pobłogosławiłyśmy ich głowy, prosząc, by Bóg zachowywał ich w zdrowiu i by rośli na dobrych ludzi…

Dostałyśmy kociaka. To dziewczynka, więc nazwałyśmy ją Angelica. Ma może z miesiąc, choć trudno osądzić – jak wszystkie stworzenia tutaj jest bardzo zabiedzona.