Archiwa miesięczne: Styczeń 2013

W poniedziałek, 28 stycznia nasz brat i przyjaciel z Port-au-Prince, Yvon Kernizan, odebrał z lotniska w stolicy i przywiózł do Jacmel Marka Schafele’a – głównego doradcę finansowego i administracyjnego, i Mike’a Edgara, dyrektora budynków i gruntów Sióstr Felicjanek w Ameryce Północnej.

Przyjechali, by przedyskutować niektóre prawne i finansowe aspekty rozwoju felicjańskiej misji na Haiti. Spotkaliśmy się z Biskupem i innymi odpowiedzialnymi za tę diecezję.

Przygotowałyśmy im bardzo wypełniony plan dnia, w którym jednak znalazła się chwila na zobaczenie piękna morza karaibskiego. Ich doświadczenie Haiti było „pełne”: przebita opona na skalistych haitańskich drogach, upalny dzień bez wody w kranach i toaletach oraz niespodziewana powódź, gdy woda pojawiła się na nowo (nie zakręciłyśmy kranu w kuchni i po naszym powrocie okazało się, że mieszkanie pływa. Ale dzięki temu poznałyśmy ofiarność naszych sąsiadów, którzy pomagali nam usuwać skutki tej katastrofy. Pan Bóg wyprowadza dobro z każdej sytuacji).

Jesteśmy wdzięczne Yvonowi za zakupienie niektórych niezbędnych artukułów do naszej kuchni, za pokazanie nam, jak się robi sok po haitańsku, jakie przyprawy są najlepsze i łatwo dostępne oraz z jakich liści herbata jest dobra na przeziębienie, a z jakich na obniżenie ciśnienia. Przygotował nam także haitańską jajecznicę na śniadanie. Nasz „Ojciec Ivon”…

W niedzielę 27 stycznia o 5.30 rano wyruszyłyśmy z naszym Biskupem do Seguin, do parafii, która Biskup odwiedzał po raz pierwszy. Miejsce to leży w górach i bardzo trudno tam dotrzeć. W samochodzie trzeba się mocno trzymać za uchwyty, aby nie uderzać głowa w dach lub szybę.

Około pięć kilometrów przed Seguin pojawiła się przed naszym samochodem delegacja powitalna: na motorach, ze znakami powitalnymi. Motocykle poprowadziły nas do wioski. Na obrzeżach juź czekała reszta ludzi z księżmi. Ustawieni w dwa rzędy, śpiewajac wprowadzili Biskupa do domu parafialnego. Tam czekało na wszystkich obfite śniadanie.

Po śniadaniu rozpoczęła się bardzo uroczysta Eucharystia. Kościół był wypełniony po brzegi, niektórzy stali na zewnatrz przy drzwiach i oknach, aby w ten sposób słuchać słów pasterza. Przypominało nam to opowiadania ewangeliczne o tłumach cisnących się do drzwi i okien, gdy Jezus nauczał. Podziwiałyśmy piękne śpiewy towarzyszace procesji na wejście i całej mszy św. Podczas procesji z darami, tańczac ludzie przynieśli do kościoła około 50 koszy wypełnionych owocami i warzywami.

Po mszy świętej wszyscy uczestnicy tej uroczystości zostali zaproszeni na posiłek w plenerze – prawdziwe święto w Seguin!

Nasze mieszkanie składa się z trzech, a właściwie teraz czterech pomieszczeń, ponieważ jedno z nich podzieliłyśmy na dwa. W centrum naszego domu jest kaplica. W centrum w sensie dosłownym: to środkowy pokój, dookoła którego biegną otware na świat korytarze. W tym momencie mamy w kaplicy tylko malutki stolik z krzyżem, obrazem Matki Bożej i figurką błogosławionej Matki Angeli. I dwa krzesła. Może kiedyś będziemy mogły mieć wystawienie Najświętszego Sakramentu i własną adorację…

Korytarze to osobna historia. Właściwie w Polsce trzeba by je nazwać balkonami, bo to zewnętrzne szlaki komunikacyjne, otwarte na podwórko. Znaczy to, że kiedy wychodzi się z pokoju – trzeba powiedzieć sąsiadom dzień dobry 😉 W sensie dosłownym. Trochę to krępujące, kiedy myję zęby (zlew w rogu w jednym z tych „korytarzy”) i pozdrawiają mnie okoliczni mieszkańcy ze swoich balkonów. Myślimy o przynajmniej częściowym zasłonięciu krat umocowanych wokół naszego mieszkania, jednak na Haiti trudno dostać coś, co mogłoby stać się zasłonką. Haitańczycy są widocznie bardziej otwarci 😉 Coś jednak wymyślimy i to szybko, bo jest jeszcze jeden problem: kiedy wczoraj w nocy była ulewa, nasze korytarze spływały wodą – taka ich uroda 😉

W następnym pomieszczeniu mamy kuchnię i jadalnię. Z diecezjalnego Centrum Pastoralnego wypożyczyłyśmy plastikowy stół i kilka krzeseł. Z innego miejsca pożyczono nam małą kuchenkę gazową i zamrażarkę. Kiedy wreszcie zostanie wydany nam kontener, który już przypłynął ze Stanów i stoi gdzieś w porcie, czekając na załatwienie niekończących się haitańskich formalności, będziemy miały lodówkę. Na razie wszystko, co włożymy do naszej tymczasowej lodówki, zamarza na kość. Wyłączamy ją więc na noc, by nie trzeba było rozkuwać mleka młotkiem 🙂 Ale i tak jesteśmy bardzo szczęśliwe, że mamy sprzęt chłodzący: przechowywanie żywności na Haiti to temat na osobnego bloga…

Pozostałe pomieszczenia to sypialnie. Jedna dla sióstr, druga – dla gości. Na razie bez mebli, ale dzięki temu są przewiewne, co tutaj jest nie bez znaczenia. Mamy też łazienkę z nowo wybudowanym prysznicem.

Przyjeżdżajcie! Serdecznie zapraszamy!

W poniedziałek 21. stycznia Siostry Misjonarki Miłości miały poświęcenie nowego domu, którego budowa zakończyła się trzy lata po tym, jak ich dawny dom został zburzony podczas trzęsienia ziemi. Wszystkie Misjonarki Miłości pracujące na Haiti (ponad 40) były obecne. Byli także ich goście. Spotkałam tam jedną Siostrę z Polski, która jest tutaj już 10 lat – miłe i pomocne spotkanie. Będziemy podtrzymywać ten ważny dla nas obydwu kontakt!

Msza św. była celebrowana przez Biskupa Launay Saturne i innych zaprzyjaźnionych księży. Po Mszy św. dzieci, którymi Siostry się opiekują, tańczyły i przygotowały mały teatrzyk. Siostry poczęstowały wszystkich gości obfitym obiadem. Bardzo się ucieszyłyśmy z posiłku, bo tego dnia właśnie my też się przeprowadzałyśmy i nie miałyśmy ani czasu, ani niczego w lodówce (ani nawet lodówki! 😉 aby coś ugotować – Bóg troszczy się o nas w każdym szczególe.

Spotkałyśmy tam także dwie panie z Filadelfii i Coraopolis w Stanach, które współpracują z Siostrami Misjonarkami. Ucieszyłyśmy się wszystkie: obie kobiety znały amerykańskie felicjanki – to jak spotkać bliskiego sąsiada na końcu świata.

Tymczasem my dalej sprzątamy. Nasze mieszkanie nigdy nie było używane, ale i tak jest tu mnóstwo roboty. Murarze, malarze, hydraulicy – wszyscy zostawili po sobie liczne, trudne do usunięcia ślady. Skrobiemy więc i skrobiemy, i końca nie widać. Jak usunąć beton z terakoty, okien albo z wnętrza… sedesu?!

Dzisiaj, 21 stycznia, w święto św. Agnieszki, przeprowadzamy się do naszego pierwszego ‚własnego’ (jeszcze nie naprawdę własnego, bo tylko wypożyczonego od biskupa, ale gdzie będziemy sobie sterem, żeglarzem i okrętem) mieszkania w Jacmel. Mieszkamy na pierwszym piętrze (można rozpoznać po kratach) dwupiętrowego domu, w którym na dole mieści się diecezjalna szkoła, a na najwyższym piętrze – diecezjalne radio. Miejsce to dał nam na zamieszkanie nasz Biskup Launay Saturne aż do czasu, kiedy sobie coś wybudujemy. Przez ostatnie dni trwały tu prace: trzeba było zrobić łazienkę, podłączyć wodę w pomieszczeniu, gdzie będziemy miały kuchnię, założyć drzwi… Nie pisałam na blogu, bo miałyśmy mnóstwo bieganiny związanej z załatwianiem, a dodatkowo oczywiście nasze lekcje kreolskiego i gotowanie w domu parafialnym. Dziś nasza pierwsza noc tutaj. Ponieważ nie dotarł jeszcze kontener z naszymi rzeczami, mamy tylko 4 krzesła podarowane przez księdza, dwa materace, kuchenkę gazową i mały stolik, ale jesteśmy szczęśliwe: jeszcze nieformalnie, ale mamy własny adres na Haiti! Sprzątamy…

Gdziekolwiek wyjeżdzamy, prawie zawsze spotykamy wolontariuszy, młodych ludzi, studentów, lekarzy, pielęgniarki, i innych z otwartymi sercami pragnacych służyć tym, którzy sa „pierwszą miłością Boga” (jak ich okreslił papież Benedykt XVI).

Wielu wolontariuszy szuka na Haiti miejsca zakwaterowania na tydzień albo dłużej, miejsca, gdzie będą mogli razem się modlić i dzielić doświadczeniami przeżytej w ciągu dnia służby. Opieka nad wolontariuszami, to bardzo potrzebny tu apostolat – myślimy o tym w kontekście naszych przyszłych zadań misyjnych…

Na zdjęciu spotkana przez nas niedawno grupa z Illinois. Większość z nich przyjeżdża na Haiti regularnie.

Dzisiaj spotkałyśmy się z Księdzem Gastonem, proboszczem parafii św. Yvona. Przyniosłyśmy Księdzu dwa, bożonarodzeniowe jeszcze, dary: ornat, podarowany przez pewna panią ze Stanów, która chciała w ten sposób uhonorować odejście do Pana jej matki i pudełko hostii. Parafia św. Yvona ma 4 kaplice misyjne położone w górach, za to – może pamiętacie z jednego z dawnych postów – nie ma kościoła w Jacmel, a Eucharystie sprawowane są w namiocie. Mamy nadzieję, że będziemy mogły współpracować z Księdzem Gastonem i wspierać parafię na różne sposoby.