Archiwa miesięczne: Marzec 2015

Przed rozpoczęciem Wielkiego Tygodnia otrzymałyśmy dar dwóch dni skupienia w miejscu, które polecił nam ksiądz Simon.  Miejsce tak spokojne i ciche, że słychać było kolibry i szelest liści palmowych… Dobre miejsce, by zanurzyć się w Słowie Boga i doświadczyć jego oczyszczającej mocy.

Towarzyszyły mi myśli biskupa Grzegorza Rysia: „Znakiem sprzeciwu wobec świata mogę być tylko wtedy, gdy będę pokorny, gdy naprawdę będę uważał się za grzesznika, a nie za kogoś, ma ma absolutną rację i gwarancję nieomylności”…

W tym tygodniu przygotowałyśmy specjalną drogę krzyżową dla dzieciaków, ze slajdami i krótkim, ale poruszającym wideo z filmu Mela Gibsona, ukazującym zmartywychwstanie. 

Przyszło wiele dzieci, szczególnie maluchów. W tym dwóch naszych sąsiadów: sześcio- i czterolatek. Myślałam, że pewnie niewiele z tego rozumieją, rozważania wydawały mi się dla nich za trudne… 

Potem dzieciaki wróciły do domów, a my poszłyśmy odwiedzić sąsiadkę, której dzień wcześniej ratowałyśmy dom przed ulewą. Na spotkanie wybiegł nam czteroletni Michlen, krzycząc z daleka: „Widziałem Jezusa! Widziałem Jezusa!”

Okazało się, że bardzo przeżył drogę krzyżową, z wiarą, którą mają dzieci. One patrzą sercem, a Bog potrafi znaleźć drogę do każdego serca…

Wczoraj po południu była straszna ulewa. W pewnym momencie przybiegły wystraszone maluchy z naprzeciwka: woda leje się im na głowy i zalewa łóżko – jedyny mebel, który mają! Zabrałyśmy plandekę, której używa nasza mobilna przychodnia, i pobiegłyśmy na ratunek. Po drodze zawołałyśmy kilku chłopaków z sąsiedztwa. Razem zarzuciliśmy plandekę na dach. Kiedy zobaczyłam chłopaków uwijających się w strugach deszczu na dachu zrobionym z kawałków (często ostrej) blachy, uświadomiłam sobie, jak łatwo o wypadek. To były chwile prawdziwej grozy: modliłam się, żeby nie spadli razem z całym tym bałaganem. Kawałki blachy na pewno pocięłyby ich jak noże…

W końcu udało się. Zakryliśmy dach szopy, która jest domem tej rodziny, na tyle, że woda przestała zalewać wnętrze. Wszyscy ubłoceni, zmęczeni i wystraszeni poszliśmy się wysuszyć u nas w domu. Maluch trzęsły się z zimna i przerażenia. Najmłodszy ma dopiero dwa lata, średni – cztery, a najstarszy – sześć. Jak bardzo dziękowałam Bogu, że miałyśmy tę plandekę, która pochodzi z darów ze Stanów, a za którą tutaj musiałybyśmy słono zapłacić. 

Kiedy poszłyśmy wieczorem sprawdzić, jak się sprawy mają – rodzina była już bezpieczna i spokojna…

Rozpoczęły się dwutygodniowe ferie wiosenne. Szkoły opustoszały, ale za to nasz dom się napełnił. Kiedy nie ma szkoły, haitańskie dzieciaki zwyczajnie się nudzą, w dodatku nikt sie nimi nie zajmuje. Nawet te najmniejsze pozostawione są najczęściej same sobie. Codziennie mamy więc jakieś zajęcia dla dzieci i młodzieży: angielski na komputerach, robienie bransoletek, wycinanki wielkopostne i wielkanocne dla maluchów, mecze piłki nożnej… Skończyły się koszulki z naszym felicjańskim logo, ale Opatrzność zadbała i nasi ostatni goście przywieźli trochę różowych koszulek, w sam raz dla „kółka bransoletkowego”. Dostałyśmy też nowy zapas materiałów do robienia dziewczęcych ozdób. Nawet niektórzy chłopcy skusili się na bransoletkowe robótki! 😉

Dzisiaj, razem z naszą ekipą medyczną, przeżywałyśmy dzień skupienia. Rozpoczęliśmy konferencją opartą na przesłaniu papieża Franciszka na Wielki Post. Następnie mieliśmy wspólną godzinną adorację. Kto chciał, mógł przystąpić do spowiedzi. Potem Eucharystia. Modlitwie przewodniczył ksiądz Samson z katedry, bo nasz dom leży na terenie jego parafii. 

Dzień zakończyliśmy wspólnym posiłkiem przygotowanym przez nas i Kuchnię Matki Angeli.

Od wczoraj gości u nas rodzina S. Marilyn: jej siostrzeniec i siostrzenica z mężem. Przyjechali tylko na trzy dni, ale i trzy dni mogą być bogate w doświadczenia. Dziś pojechali w góry z naszą przychodnią na kółkach, a potem towarzyszyli nam, kiedy odwiedzałyśmy sąsiadów.

Dziś prawie cały dzień spędziłyśmy w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa. Adoracja była przepiękna z poruszającym błogosławieństwem. Motywem przewodnim były słowa Psalmu 121, który przepisałam do bloga wczoraj: błaganie Boga o pomoc i zaufanie Jego opiece. Prosiliśmy też o opamiętanie dla sprawców przemocy i o ducha przebaczenia dla ofiar. Potem długa Eucharystia i odczytanie wielu historii aktów przemocy wobec chrześcijan na Haiti. Okazuje się, że liczba napadów na siostry zakonne i księży rośnie z miesiąca na miesiąc. Niektóre Zgromadzenia zamknęły swoje misje i opuściły Haiti. Są ofiary śmiertelne. Haiti naprawdę potrzebuje modlitwy.

Bardzo wzruszyły mnie dwie kobiety, które podeszły do nas z prośbą, byśmy nie traciły ducha…







Na Haiti Kościół zaprasza 9 marca do modlitwy za chrześcijan, zwłaszcza za osoby konsekrowane, które padły ostatnio ofiarą przemocy. Siostry, bracia zakonni i księża będą się gromadzić na modlitwie w geście solidarności z tymi, którzy zginęli, zostali okaleczeni, obrabowani albo doznali innych gwałtów. Od listopada 2014 roku do marca 2015 zaatakowano na Haiti 25 wspólnot zakonnych i księży.

W Port-au-Prince, prócz wspólnej modlitwy, odbędzie się marsz solidarności z ofiarami przemocy. My jedziemy na modlitwę do Sióstr Sacre Coeur u nas w Jacmel. Nie będą działały katolickie szkoły ani instytucje, żeby umożliwić włączenie się w ten ruch modlitewny. Proszę Was: módlcie się z nami i za nas.

Wznoszę swe oczy ku górom: 

Skądże nadejdzie mi pomoc? 

Pomoc mi przyjdzie od Pana, 

Daniel to artysta, który pracuje z naszą młodzieżą i dzieciakami. 12 lat temu stracił nogę po tym, jak został postrzelony. Kiedy dziś wjeżdżałyśmy do Port-au-Prince, zadzwoniła do nas Klara (pielęgniarka i nasza przyjaciółka, którą już znacie). Ostrzegła nas, że w mieście chwilę przedtem była jakaś strzelanina i nie powinnyśmy jechać naszą zwykłą trasą. Port-au-Prince to niebezpieczne miasto. Pojechałyśmy inną drogą. Daniela nikt nie ostrzegł w porę i kiedyś właśnie w jednej z takich przypadkowych strzelanin kula rozerwała mu nogę tak, że trzeba było amputować. Dziś nosi pękniętą i niedopasowaną protezę, którą po kimś odziedziczył. Jakiś czas temu pisałam, że spotkałyśmy organizację w Port-au-Prince, która produkuje i sponsoruje protezy dla ubogich Haitańczyków. Dziś przywiozłyśmy Daniela (to ten obok mnie na zdjęciu) do szpitala, gdzie ma się spotkać z lekarzem. Właśnie czekamy na wizytę. Mamy nadzieje, że otrzyma tak bardzo potrzebną mu pomoc, choćby dlatego, że sam – mimo swojej niepełnosprawności – pomaga wielu ludziom.

Na jednym ze zdjęć lekarz – Kenijczyk – który należy do Zakonu Rycerzy Kolumba, katolickiej organizacji zajmującej się pracą charytatywną również na Haiti.







Siostra Wiktoria, która wykłada na Wydziale Pielęgniarstwa felicjańskiego Madonna University w Stanach, po raz trzeci przyjechała do Jacmel. Tym razem przez cały tydzień będzie prowadziła zajęcia na tutejszym Uniwersytecie. Jej studenci pracują w tym czasie w naszej mobilnej przychodni. 

Ostatnio Siostra Wiktorię bardzo poruszyło ubóstwo wyposażenia szkoły pielęgniarskiej w Jacmel. Dlatego przed tym przyjazdem zorganizowała zbiórkę funduszy i kupiła potrzebny sprzęt oraz pomoce dydaktyczne. Wsparcie tutejszego Wydziału Pielęgniarstwa stało sie jej misją. Skorzystała też na tym nasza mobilna przychodnia: dostałyśmy trochę leków i sprzętu medycznego.