Bóg, Ojciec światłości, który w dniu dzisiejszym oświecił dusze uczniów przez zesłanie Ducha Pocieszyciela, niech wam udzieli swojego błogosławieństwa i napełni was darami Ducha Świętego.
Niech ogień Ducha Świętego, który ukazał się nad uczniami, oczyści wasze serca od wszelkiego grzechu i przeniknie was swoim światłem.
Duch Święty, który zjednoczył różne narody w wyznawaniu tej samej wiary, niech sprawi, abyście trwali w tej wierze i od nadziei przeszli do oglądania Boga w niebie.
Amen.
Zaplanowałyśmy, że w tym roku obchodzić będziemy święto Patrona naszego Zgromadzenia w taki sposób, że przez dziewieć dni przed 18 maja, jedno dziecko, które zapuka do naszej bramy, otrzyma zabawkę i posłucha historii o świętym. Ostatmiego dnia zaprosiłyśmy wszystkie nasze dzieci. Upiekłyśmy coś słodkiego i przygotowałyśmy kanapki. Zachowując przepisy epidemiczne, częstowałyśmy każdego i opowiadałyśmy o życiu i cudach Feliksa. Modliłyśmy się też o zdrowie i potrzebne naszym dzieciom łaski w tym czasie. Potem – już w gronie domowników – obchodziliśmy zaległe urodziny: moje i Anette.
Po wieczornej adoracji poszłyśmy przy naszej figurce Matki Bożej odmówić wspólnie rożaniec i odkryłyśmy, że Bóg przyozdobił grotę majowym kwieciem…
Choć nie wiemy, CZY i KIEDY nasze dzieci będą mogły przyjąć sakramenty, w miarę możliwości nie przerywamy przygotowań: ani tych duchowych, ani logistycznych. Na zdjeciu s. Izajasza, która szyje dziewczynkom sukienki.
Co kilka tygodni odwiedza nas pewna kobieta z dziećmi. Straszna nędza. Dzieci zwykle chore, pogryzione przez owady, głodne. Śpią na gołej ziemi, nie mają dosłownie nic. Poszukałyśmy dla nich rzeczy, które mogą im się przydać. Wszystko, co zwykle miałyśmy dla takich matek, już się kończy. Dałyśmy więc to, co miałyśmy – przede wszystkim posiłek i dobre słowo. A s. Izajasza znalazła nawet zabawki.
Wybraliśmy się na przejażdżkę. Ze względu na ograniczenia związane z epidemią, ostatnio rzadko wychodzimy. Jacmel jest gwarnym i ludnym miastem. W niedzielę tłum się zmniejsza, pojechaliśmy więc całą naszą rodziną popatrzeć na miejsca, w które zwykle zabieramy naszych wolontariuszy. Niezmiennie piękne… Prawdą jest, że nieobecność ludzi pozwala przyrodzie odetchnąć… Dla s. Izajaszy to był pierwszy wyjazd do tego miejsca. Na brzegu spotkałyśmy rybaków i kupiłyśmy od nich świeże ryby. Przymierzyłyśmy się też do łodzi, gotowe łowić ludzi na wezwanie Pana…
