Archiwa miesięczne: Grudzień 2012

Historia zupy dyniowej, którą wszyscy tutaj jedzą 1 stycznia, rozpoczęła się w 1804 r. – w roku uzyskania przez Haiti niepodległości. Przed tym rokiem tylko biali okupanci mogli jeść zupę dyniową, z mięsem i warzywami, uważaną za wykwintną, przeznaczoną dla szlachetnie urodzonych i wolnych. Niewolnicy jedli ubogą zupę chlebową. Kiedy udało się Haitańczykom wyzwolić spod francuskiej okupacji, ogłoszono 1. stycznia Dniem Niepodległośći. Dziś dzień ten jest największym świętem państwowym na Haiti, a tradycyjna zupa dyniowa nazywana „soup joumou” jest podawana rodzinie i przyjaciołom na pamiątkę wyzwolenia.

Haitańczycy wierzą, że walka o wolność nie została jeszcze zakończona. Wierzą, że zupa dyniowa daje im siłę i odwagę do przetrwania trudnych chwil teraz i w przyszłości. Jest to więc danie wyjątkowe. Z radością czekamy na jutrzejszą zupę dyniowa, licząc, że pomoże również nam. Zjemy ją także w Waszej intencji 😉

Na zdjęciu poniżej – wierzcie albo nie – TO NIE JEST ARBUZ. To haitańska dynia.

Dziś, piątek 28 grudnia, święto Świętych Młodzianków, rozpoczęłyśmy modlitwą za dzieci. Myślałyśmy o tym, by w jedności z całym Kościołem szczególnie objąć modlitwą te, które ostatnio straciły życie na skutek bezsensownej przemocy. Poruszyła nas masakra w Newtown w Stanach. Te dzieci miały 6-7 lat… Polecałyśmy Bogu także ich rodziny w żałobie…

Tutaj na Haiti ten dzień tradycyjnie dedykowany jest dzieciom. Rozpoczyna się mszą św. dla nich. Potem organizuje się różne zajęcia i atrakcje dla wszystkich chętnych. Na Haiti jest tyle dzieci pozbawionych dzieciństwa…

Jesteśmy już czwarty miesiac na Haiti, a dopiero po raz pierwszy udało się nam wziąć udział w adoracji Najświętszego Sakramentu. Bardzo nam tego tutaj brakuje… Na Haiti jest wiele kościołów, ale bez samochodu jesteśmy we wszystkim uzależnione od uprzejmości ludzi. Nabożeństwa odbywają się przeważnie w ciemności, przed świtem, by wykorzystać czas, kiedy temperatura jest jeszcze do zniesienia. Trudno zbyt często prosić ludzi, by wstawali w nocy, żebyśmy my (czasem więcej niż raz dziennie) mogły dotrzeć do kościoła… Teraz jesteśmy w lepszej sytuacji: mieszkamy przy świątyni i możemy uczestniczyć we wszystkim. Kiedy będziemy miały swój własny dom z kaplicą, adoracja będzie stałym punktem programu dnia – co do tego nie mamy wątpliwości…

W dzień po uroczystości Bożego Narodzenia (na Haiti. jak chyba wszędzie poza Polską i Watykanem, Boże Narodzenie obchodzi się tylko jeden dzień) nasz Proboszcz – ks. Simon – zorganizował spotkanie dla ludzi, którzy na różne sposoby pracują na rzecz parafii NSPJ. Wielu z nich to ludzie ubodzy. Siostry z parafii przygotowały grę w bingo z drobnymi nagrodami (naczynia, obuwie, ręczniki, mydło i wiele innych). Był też posiłek dla wszystkich. To piękne, jak Kościół pamięta tutaj, że jesteśmy powołani nie tylko do misji na zewnątrz, ale również odpowiedzialni za braci i siostry wewnątrz wspólnoty. „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13. 35).

W pierwszy dzień Bożego Narodzenia zostałyśmy zaproszone do parafii św. Michała, aby uczestniczyć w spotkaniu z młodzieżą. Młodzi przygotowali kolędy i inne pieśni oraz krótkie formy teatralne. Spotkanie dało nam wiele radości. A było by jeszcze lepiej, gdyby nasz kreolski pozwalał na więcej. Ale nad tym musimy jeszcze popracować 😉

Ojciec Simon pokazał nam bardzo ciekawe drzewo palmowe. On sam zna je z Afryki, gdzie pracował przez kilka lat. Ludzie w Afryce zbierają owoce tego drzewa i produkują z nich olej. Owoce nadają się też do jedzenia. Spróbowałyśmy: jakby się piło olej – trudno to nazwać rarytasem, ale na pewno w kraju, gdzie panuje głód, takie drzewo mogłoby być dobrodziejstwem. Niestety: w przeciwieństwie do mieszkańców Afryki, Haitańczycy nie znają sekretu tego drzewa i nie potrafią go wykorzystywać. Szkoda…

Nie zdawałyśmy sobie sprawy, że mieszkamy teraz tak blisko Morza Karaibskiego. W Wigilię Bożego Narodzenia po południu ksiądz Simon zabrał nas na przejażdżkę nad morze. Poniżej wklejam zdjęcia z tej wyprawy. Tutejsi ludzie boją się wody, więc niewielu z nich korzysta z przyjemności przebywania na plaży. Właściwie nie wiemy czemu. Może to doświadczenia tsunami? Może jakieś wierzenia? Może bieda, która nie pozwala cieszyć się życiem… Kiedy poznam kreolski lepiej, kiedyś wrócę do tych pytań. A plaże i zachody słońca są tu niesamowite – trudno nie wielbić Pana stworzenia…

W naszym domu nie tylko komary i inne robale znajduja mieszkanie. Mamy też jaszczurki. Cieszymy się ich obecniścia ponieważ zjadaja komary!

„Dzisiaj, jak Maryja, wchodzimy do domu wspólnoty Jacmel i pozdrawiamy Was” – to słowa pozdrowienia, które skierowałyśmy do ludzi w Jacmel (po kreolsku!) w 3. niedzielę Adwentu. Przez biskupa Saturne zostałyśmy zaproszone na mszę świętą inaugurującą naszą obecność w diecezji Jacmel. Msza odbyła się w kaplcy biskupiej, w obecności przedstawicieli wspólnot diecezjalnych. Zostałyśmy uroczyście przedstawione i przyjęte do diecezji!

Chór dziecięcy zaśpiewał nam kolędę po angielsku, a chór młodzieżowy – pieśń na powitanie po kreolsku. Po mszy ludzie podchodzili i witali nas osobiście – wiele ciepłych słów zachęty. Całą niedzielę spędziłyśmy potem z Biskupem, odwiedzajac wspólnoty zakonne i parafie. Widzimy, że prawdziwie Boża Opatrzność przyprowadziła nas do Jacmel.

Na trzecim zdjęciu mówimy po kreolsku – widziecie wiele mówiący szeroki uśmiech księdza siedzącego za nami?