Archiwa miesięczne: Listopad 2014

Francine jest matką dwóch chłopców: Fenola (11 lat) i Wilnera (8 l.). Jej mąż nie żyje. Francine nie umie czytać ani pisać. Pracuje w restauracji siedem dni w tygodniu, codziennie prócz sobót po dwanaście godzin. W soboty – 18 godzin. Za tę pracę zarabia miesięcznie w przeliczeniu około 160 złotych. Nie wystarcza to jej i chłopcom nawet na jedzenie. Fenol i Wilner raz dziennie jedzą w naszej Kuchni Matki Angeli. Francine nie ma pieniędzy na opłacenie czynszu za wynajem nawet tego lichego pomieszczenia (z jednym tylko łóżkiem i bez materaca), w którym mieszkają. W zeszłym roku Wilner i jego brat chodzili bardzo brudni – dałyśmy im mydło i uczyłyśmy higieny. Dostali też trochę ubrań.

Mimo tak trudnej sytuacji matka robi, co może, by posłać synów do szkoły. Niestety: w ubiegłym roku nie zdali do następnej klasy, a ona nie umiała im pomóc. Chłopcy zaczęli więc przychodzić do nas również na naukę – znalazłyśmy im starszych kolegów, którzy odrabiają z nimi lekcje.

I stał się cud! W tym roku Fenol jest pod względem osiągnięć w nauce drugim uczniem w klasie! Chłopcy zmienili się bardzo: dbają o siebie, stali się grzeczniejsi i bardziej odpowiedzialni, choć – jak to chłopcy – mają swoje za uszami 😉 Dzisiaj Wilner przyszedł do nas rano po ratunek. Poprzedniego dnia szarpał się z kolegą i coś stało się z jego ręką. Zawiozłyśmy go do szpitala. Zarejestrowałyśmy i opłaciłyśmy zdjęcie RTG. Po badaniu lekarz stwierdził, że widzi „przemieszczenie stawu” i… nic z tym nie zrobił – Wilner z bólem musiał wrócić do domu. Nic nie zrobiono, „bo nie miał kto”… (nie narzekajcie na służbę zdrowia w Polsce). Nasi lekarze z mobilnej przychodni Matki Angeli na rekolekcjach – musimy więc czekać do poniedziałku, aby dzieciakowi jakoś pomóc…

Pytacie o Christellę – niestety: ciągle nic o niej nowego nie wiadomo.

W każdy czwartek dwanaścioro młodych spotyka się w naszym domu na godzinnej katechezie. W każdą sobotę późnym popołudniem mamy z nimi Eucharystię w naszej kaplicy. Dodatkowo raz w miesiącu przygotowujący się do sakramentów uczestniczą w parafii św. Michała Archanioła w Eucharystii ze specjalną katechezą. Dziś, w Święto Chrystusa Króla, pojechałyśmy razem z nimi właśnie na taką Eucharystię. Po powrocie do domu mieliśmy małą agapę z rogalikami i… lodami 🙂

…więc nie porzucaj ich, niech żadna trudność nie zniechęci cię do pracy nad zbawieniem ich dusz” Matka Angela

Wielu z naszych czytelników pisało do nas, zapewniając o modlitwie za Christellę. Wiadomości, które do nas docierają, nie są pocieszające. Dowiedziałyśmy się, że kilka dni temu uciekła po raz pierwszy, została znaleziona i przyprowadzona przez policję. Następnie uciekła znowu. Prawdopodobnie powodem jest zdiagnozowanie u niej HIV. Christella nie chciała iść do szpitala – dlatego uciekała z domu. Okazuje się też, że jest nieco starsza, niż mówiono nam wcześniej – ma 15 lat. Ale to wciąż dziecko! Zresztą wygląda na to, że już niczemu nie można w tej historii wierzyć… Proszę módlcie się z nami, aby miała odwagę wrócić i poddać się leczeniu.

W mieście takim jak Jacmel, ludzie wiedzą wszystko o wszystkich, rozmawiają o tym, dlatego dziś już każde dziecko wiedziało o jej chorobie. Musi być bardzo trudno powrócić do takiego środowiska, gdzie czuje się osądzonym przez wszystkich.

Błogosławiona Matko Angelo, módl się za nami.

Christella to dziewczynka, która zaczęła do nas przychodzić tego lata. Wczoraj nie wróciła ze szkoły i do tej pory nie wiadomo, co się stało.

Christella pochodzi z wioski w górach. W Jacmel pierwszy raz zetknęła się z miastem. Ma 14 lat i jest w piątej klasie, bo w ostatnim roku nie zdała. Przychodziła do nas na odrabianie lekcji z pomocą starszych koleżanek. Od nas dostała książki i inne rzeczy potrzebne do szkoły. Jest kuzynką Mony – innej naszej podopiecznej. Tutaj, w Jacmel, obie mieszkają z ciotką, której pomagają sprzedawać jedzenie na rynku, dzięki czemu zarabiają na czesne. Latem całe dnie spędzały w pracy, stojąc w słońcu albo chodząc z koszem na głowie. To bardzo ciężkie zajęcie.

Na pierwszym zdjęciu, gdzie dziewczynki uczą się tańca liturgicznego, jest w białej koszulce. Na następnym – to ta dziewczyna w czerwonym. Prosimy módlcie się z nami, aby Christella się odnalazła cała i zdrowa!

Pamiętacie Karolinę – inżynier z Polski, która buduje tu szkołę ze środków Caritas Polska i Fundacji Polska-Haiti? Wczoraj pokazała nam swoje dzieło: szkołę Jana Pawła II. Choć szkielet budynku już stoi i wykonano mnóstwo prac, budowa trwa dłużej niż można się było spodziewać. Taka jest rzeczywistość na Haiti. Ciągle pojawiają się trudności, których projektanci i inżynierowie z innych krajów nie byli w stanie sobie wyobrazić… Oczywiście przede wszystkim koszta, jak koszta wszystkiego tutaj, okazały się większe… Czy budowa zostanie ukończona i kiedy – jeden Pan Bóg tylko wie… Modlimy się, by było to możliwe – by dzieciaki w Jacmel otrzymały ten piękny dar…

Od 7 do 14 listopada przebywał u nas dr Bonet – człowiek zangażowany w naszą misję od samego początku, a nawet jeszcze wcześniej. To właściwie on zaszczepił w felicjankach pomysł misji na Haiti. Sam przylatuje tu od wielu lat, czasem kilka razy w roku. Dr Bonet jest lekarzem w Stanach, a Haiti to jego druga ojczyzna. Poświęca wiele czasu i środkow, by pomagać Haitańczykom na różne sposoby. U nas – w Jacmel – był po raz pierwszy. Każdego dnia pracował w naszej klinice i odwiedzał ludzi w ich domach. Jego miłość i współczucie wobec ubogich było widoczne we wszystkim, co robił. Szczególnie dotknęła go sytuacja naszej sasiadki, młodej matki z trójką dzieci. Znalezienie dla nich pomocy to jeden z celów, które sobie obrał po wizycie u nas .

Przepraszam, że długo nie pisałam. To nie znaczy, że zaniedbuję kontakt z Wami. Najpierw miałyśmy rekolekcje, a potem – jak zwykle – dużo roboty.

Dziś chcę opowiedzieć o problemie, z którym już wiele razy zetknęłyśmy się tu, na Haiti. Problem nazywa się voodoo.
Wiecie, że nasza Prowincja i wielu naszych przyjaciół pomaga tutejszym dzieciakom w opłaceniu czesnego za szkołę. Niedawno w mieście spotkałyśmy Natkę – 6-letnią dziewczynkę – której właśnie w taki sposób pomagamy. Zapytałam ją, co słychać w szkole. Z tego, co mówiła najbardziej mnie uderzyło, że jej szkołę prowadzi „Bokor Pierre”. Wyraz „bokor” w tutejszym języku oznacza kapłana voodoo! Przerazilam się: czyżbyśmy, wspierając nasze dzieciaki, jednocześnie wspierały kult voodoo?! Czy to możliwe?!

Zapytałyśmy o to matkę Natki. Uspokajała nas, że to nic złego i nic nie znaczy! Że szkoła prowadzona przez Bokor Pierre’a jest przecież szkołą Montessori – prowadzoną w duchu katolickim!

Dziś nasza nauczycielka, madame Omani, wytłumaczyła nam, że na Haiti prowadzenie biznesu (a za taki uważane jest prowadzenie szkoły) nie ma związku z wyznawaniem voodoo. Na dowód przypomniała pewną życzliwą nam właścicielkę hotelu – madame Omani twierdzi, że ta kobieta również jest kapłanką voodoo! Bardzo nam ta nowina namieszała w sercach… Zresztą miałyśmy już wcześniej sygnały, że wielu tutejszych katolików nie widzi sprzeczności między praktykowaniem czarów voodoo, a wyznawaniem katolicyzmu. Co ciekawe, wyznawców voodoo nie ma wśród protestantów. Sądzimy, że istnieją dwa wytłumaczenia tej smutnej dla nas sytuacji. Pierwsze znajdujemy w historii Haiti. Współcześni Haitańczycy to potomkowie niewolników, porwanych z Afryki i przemocą przywiezionych tutaj. Przemocą też ochrzczonych, jako że Francuzi należeli do Kościoła katolickiego i chcieli mieć „katolickich niewolników”. Prowadzilo to do sytuacji, że niewolnicy oficjalnie uczestniczyli w kulcie katolickim, a w domach praktykowali pogańskie religie przodków. Z czasem katolicyzm haitański bardzo nasiąkł różnymi zabobonami. I tak jak w Polsce wielu katolików nie widzi sprzeczności między wiarą w tarota i w Ewangelię, między oddzielaniem życia codziennego od „niedzielnego słuchania mszy”, tak na Haiti w wielu sprawach katolicy dalej zwracają się do kapłanów voodoo.

Drugie uzasadnienie jest dla nas może jeszcze bardziej bolesne: protestanci tworzą wspólnoty silnie misyjne. Wychodzą do ludzi i przyjmują w swoje szeregi dorosłych, którzy świadomie podejmują decyzję o zerwaniu ze starym życiem i przyjęciu Jezusa Chrystusa za swojego Pana. Wśród katolików jest wielu, którzy katolicyzm „odziedziczyli” w rodzinie i albo ich wiara już wygasła, albo może nawet nigdy nie była wiarą żywą…

Modlę się o zapał misyjny dla wszystkich katolików – byśmy potrafili w sobie i w innych wzniecić żywą wiarę i prawdziwe nawrócenie… O prawdziwą, osobistą relację z Bogiem, o życie według Jego woli, o życie, ktore mogłoby być świadectwem dla innych.

Poniżej zdjęcia, które zrobiłam wczoraj: okolice Jacmel. Haiti to piękne miejsce, o którym Bóg nie zapomniał, dla którego ma wiele miłości i cudowny plan pociągnięcia wszystkich ludzi do siebie…