Wielu z nas ma to doświadczenie ciemności w życiu, zagubienia, jak owca bez pasterza, kiedy naprawdę nie wiemy, co robić – co jest ważne, a co odpuścić. Doświadczenie ciemności, która pochłania każdą radość. Wielu całe życie przeżywa w takiej ciemności, bo nikt im nie głosił dobrej nowiny o Jezusie Chrystusie. Nie wiedzą, że „w tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu”. Nigdy nie słyszeli, że poza ciepieniem, które jest jest udziałem każdego życia, cierpienia, które nie było wolą Boga, ale zostało sprowadzone przez zło, jest też życie – to życie jest dziełem Boga! Jego odpowiedzią na nasz grzech, jest ofiarowanie nam życia, zmartwychwstania i zbawienia! Że Bóg nas umiłował pierwszy! Nie czekał, aż się nawrócimy, aż staniemy się godni Jego miłości, aż będziemy lepsi, mądrzejsi, nie czekał nawet, aż odpowiemy na Jego miłość, ale On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.

W dzisiejszej ewangelii ten Jezus, który jest wyrazem miłości Boga, widzi, że ludzie są głodni. Daje im jeść. To też część Dobrej Nowiny: Bóg nie tylko widzi Twoje potrzeby, ale też je zaspokaja.

Daj mi wiarę, Panie, otwarte ucho na Dobrą Nowinę i przekonanie, że Ty zaspokoisz potrzeby tych, których przysyłasz, abym im głosiła Dobrą Nowinę…