Archiwum dnia: 27/12/2013

26 grudnia o 6 rano wyruszyłyśmy do Port-au-Prince, aby odebrać z lotniska Siostrę Honoratę i trzy studentki Kolegium Felicjańskiego z Lodi. Shana, Kristen i Kaitlin rozpoczęły swój wolontariat na rzecz misji: uczą angielskiego nasze dzieciaki.

My przygotowałyśmy dla nich modlitwę i refleksję, by ich czas na misji był również duchowym przeżyciem. Rozpoczęłyśmy dzień od refleksji nad Słowem Bozym i wartościami cenionymi przez św. Franciszka. Dziś był to „szacunek”. Podczas kolacji dzieliłyśmy się doświadczeniami z minionego dnia.

Na nastepne dni zaplanowałyśmy wizytę naszych gości w jednej z tutajeszych rodzin, by studentki zobaczyły „prawdziwe Haiti”, z jego biedą, niesprawiedliwością i w jakimś sensie beznadzieją, ale także by dotknęły siły i godności, która jest w tych ludziach. Oczywiście zamierzamy pokazać naszym wolontariuszkom całe Jacmel, nie zabraknie czasu na tutejsze targowisko i inne miejsca, w których tętni życie, ale i na wypoczynek nad morzem. Tylu dobrych ludzi, niosących pomoc Haitańczykom, przewija się przez nasz dom! Tylu jest w tę misję zaangażowanych na odległość! Tylu się za nas modli! Wyraźnie już widać, że nie jest to tylko misja dwóch siostr felicjanek i jestem za to Bogu bardzo wdzięczna!

W dzień Bożego Narodzenia nasza kaplica zamieniła się w grotę betlejemską. Przez cały dzień przychodziły nasze (i wcześniej nam nieznane) dzieciaki i młodzież. Szłyśmy z nimi adorować Dzieciatko Jezus. Każdej grupce głosiłyśmy Dobrą Nowinę o narodzeniu Jezusa, który przyszedł i zmieszkał z nami. Potem śpiewaliśmy kolędę, a nasi goście kolejno podchodzili do żłóbka i oddawali pokłon Jezusowi. Niektóre dzieciaki były bardzo biednie ubrane i brudne – myślałyśmy o pasterzach, którzy przyszli do Jezusa prosto od swoich stad. To ci brudni biedacy właśnie byli zdolni dostrzec narodziny Boga, to właśnie oni mieli otwartość i wiarę, by w ubostwie stajenki zobaczyć miłość Boga. Bogaci i pięknie ubrani byli zbyt zajęci sobą…

Po adoracji każdy z gości otrzymywał dar. Dla naszych dzieciaków od dawna przygotowałyśmy paczki, ale również ci, którzy przyszli niespodziewanie, dostali drobne zabawki i cukierki. Cieszyłyśmy się, że mamy dodatkowy karton łakoci, Opatrzność Boża czuwała nad nami i w tej sytuacji.

Następnie wszyscy uczestniczyli w obfitym obiedzie przygotowany przez „nasze” panie (kucharkę, którą zatrudniamy, by gotowała naszym dzieciakom i sąsiadki). My upiekłyśmy ciastka. Radości było wiele. Czułam, że było to najbardziej sensowne Boże Narodzenie w moim życiu.